Nie ma sprawiedliwości na tym świecie. Kiedyś podzielono strefy wpływów w miastach na jezdnie i chodniki oraz postanowiono, że chodniki są dla pieszych, a jezdnie dla pojazdów, ale niestety nie udało się to całkowicie. Są sytuacje w których pojazdy muszą przejechać przez chodnik (np. wjeżdżając do garażu, czy na teren posesji), a piesi i tych przypadków jest znacznie więcej, muszą jakimś cudem przedostać się na drugą stronę drogi, na kolejny chodnik.
Czasem jest to bardzo łatwe, ale w wielu przypadkach, gdy ruch jest duży, rzeczywiście osiągnięcie drugiego brzegu ociera się o cud. Miałam możność zaobserwować to w Moskwie, gdzie przejście przez sześciopasmową ulicę, było walką o życie i przetrwanie. Całkowicie zrezygnowałam z takich crossowych wycieczek, chociaż Moskwianie z braku innych możliwości jakoś dawali sobie radę. Jednocześnie Avenue de Champs Élisées (w Paryżu) też ma sześć pasów w każdą stronę, a zawsze przechodzę przez to pole kompletnie bez stresu.
W tej nierównej rywalizacji pojazdy są zawsze uprzywilejowane, a człowiek narażony na większe konsekwencje zdrowotne, jeżeli z jakiegoś powodu dochodzi do otwartego konfliktu interesów. Dlatego wszystkim zaleca się ostrożność i szczególną uwagę, przy wykonywaniu tego kolizyjnego dla obu stron manewru. Niestety wypadków z udziałem pieszych ciągle jest dużo. Może rzecz jest w ogólnej kulturze obu stron, ze szczególnym uwzględnieniem wyrozumiałości dla słabszych i powolniejszych, jaką w niektórych krajach (Polski to jeszcze przynajmniej częściowo nie dotyczy) charakteryzują się prowadzący pojazdy, a w innych nie.
Przechodzenie przez jezdnię to bardzo ważna umiejętność. Patrzymy najpierw w lewo, potem w prawo i ponownie w lewo. No chyba, że jesteśmy w Wielkiej Brytanii (Australii i innych miejscach zależnych, obecnie lub dawniej, od Korony Brytyjskiej), to wtedy odwrotnie, co wcale nie jest takie proste, szczególnie jeżeli ma się wieloletnie nawyki. Idziemy przez jezdnię spokojnie, nie przebiegamy, a przede wszystkim nie wpadamy na jezdnię jak bomba, co policja określa jako wtargnięcie, ale nie da się tego słowa w żaden sposób odmienić (czy można się na ulicę wtargać?).
Aby trudne życie piechurów ułatwić, wymyślono oznakowane przejścia dla pieszych, czyli biało czarne pasy popularnie zwane zebrą. Był pomysł (ciągle mam nadzieję, że tak będzie), aby polskie pasy na cześć Fryderyka Chopina przemalować na klawiatury, ale jakoś się nie udało. Za to pojawiły się wzdłuż zebr migające lampeczki (Mokotów, Mysiadło/Nowa Iwiczna), leżący policjanci, czyli poprzeczne garby na jezdni, w Sztokholmie gustowne zwężenia ulic do jednego pasa dla wszystkich jadących w różne strony, a w Londynie po dwóch stronach jezdni migające żółte latarnie. Są jeszcze powszechnie znane trójkolorowe światła sygnalizacyjne, albo dyrygujący ruchem policjant (historycznie), ale nie dotyczy to uliczek niewielkich.
Jest natomiast na świecie ulica (dokładnie w Wielkiej Brytanii, w północnej części Londynu – NW 8, w dzielnicach London Borough of Camden i City of Westminster), która nazywa się Abbey Road i przejście po pasach (z obowiązkowymi żółtymi latarniami) po którym piesi nie przechodzą, a jedynie chodzą, na dodatek głównie się fotografując. Powoduje to, chociaż uliczka jest niewielka (po jednym pasie w każdym kierunku) i niedługa (ok. 2 km), nieustające korki samochodowe. Można powiedzieć, że wszyscy obecni w tym miejscu dzielą się na: chodząco – fotografujących się (piesi) i stojąco – trąbiących (zmotoryzowani). Przejazd przez te pasy w ramach wytyczonej dla samochodów jezdni, jest trudniejszy od przejścia po nich z jednego chodnika na drugi, co także jest ewenementem na skalę światową.
A wszystko dlatego, że na tym przejściu w dniu 8 sierpnia 1969 r. sfotografowali się członkowie zespołu The Beatles, a zdjęcie znane jest powszechnie, jako okładka słynnego albumu zespołu pod tytułem Abbey Road. Zdjęć naprawdę powstało kilka (podobno 8), a ich autorem jest Iain MacMillan. Wtedy też było na ulicy niezłe zamieszanie. Policja wstrzymała na kilkanaście minut ruch, co zagwarantowało murowany korek, a dzielny fotograf udrapował się na drabinie, skąd robił zdjęcia. To jest powód, dla którego mimo licznych prób, tak ładnego zdjęcia jak mają Beatlesi, turystom nie udaje się zrobić. No, ale próbują i ja też 😉
Od tamtego czasu wiele się zmieniło. Jest znacznie mniej drzew i zieleni. Po obu stronach uliczki pojawiły się znaki zakazu zatrzymywania i postoju, bo kultowa Abbey Road stała się kompletnie nieprzejezdnym tarasem widokowym. A przede wszystkim przejście dla pieszych, przesunięto cichaczem o kilka metrów i obecnie nie wiadomo, ani kiedy to się stało, ani gdzie dokładnie to oryginalne przejście się znajdowało. Podobno bliżej budynku (budyneczku) studia EMI pod tą samą co ulica nazwą. I to wydaje się oczywiste, bo nie dawało się ani wejść, ani wjechać na niewielką posesję, a tym bardziej wyjechać na zakorkowaną wiecznie uliczkę. Było też co raz głośniej (klaksony) i generalnie niebezpiecznie.
Ta lekka mistyfikacja nie przeszkadza chodząco – fotografującym się (falsyfikatem jest całe Stare Miasto w Warszawie i też jest dobrze). Przejście traktowane jest jako kultowe i oczywiście jest miejscem pielgrzymek, traktowanym jako Mekka miłośników Beatlesów i rocka w ogóle, bo przecież w tym studio nagrywali nie tylko oni, ale cała brytyjska elita gatunku z lat 60. I 70. (Pink Floyd, Oasis, Jamirouai, U2, Depeche Mode, The Shadows i wielu innych), a przede wszystkim nie przeszkodziło, aby w 2010 r. zebrę Beatelsów wpisać na listę Zabytków Wielkiej Brytanii i traktować jako English Heritage. Koło przejścia umieszczono też kamerę, a więc jest stały zapis zamieszania, a przede wszystkim liczne zdjęcia osób, które próbują ustawić się dokładnie tak, jak kiedyś The Beatles. Osobom nie dysponującym płytą, ani zdjęciem przypominam, że panowie przechodzili w kolejności: George Harrison, Paul McCartney, Ringo Starr i John Lennon. Paul był boso, co stało się pożywką dla licznych plotek.
Abbey Road jest ostatnią (wydana jako przedostatnia) wspólną płytą zespołu i 11 krążkiem ponadczasowej grupy. Ukazała się 26 września 1969 r., a kilka miesięcy temu wydano jej jubileuszową reedycję (mój mąż otrzymał płytę na imieniny, a ja szczęśliwie mogę z niej korzystać, co oczywiście robię). Nic dziwnego, że znowu rozeszła się w kosmicznym nakładzie. Magazyn Rolling Stone sklasyfikował ją w 2003 r. na czternastym miejscu wśród 500 najważniejszych albumów wszech czasów, a kanał telewizyjny VH 1 w podobnej klasyfikacji przyznał jej miejsce ósme.
Pracowano nad nią od lutego do sierpnia 1969 r., a sesja fotograficzna powstała w ramach przerwy na lunch. Płyta miała nazywać się Everest, jak papierosy, które palili członkowie zespołu, a o zmianie tytułu zadecydowało właśnie kultowe już dziś zdjęcie. Kultowy okazał się też biały VW garbus. Można go zobaczyć w Automuseum Volkswagen w Wolfsburgu. Wcześniej stracił tablice rejestracyjne, które ukradli fani zespołu. Największe zaskoczenie spotkało amerykańskiego turystę, który nie zauważył, że został sfotografowany i zobaczył siebie na okładce płyty.
Na nagraniach nie było łatwo. Zespół był już skłócony, a wzajemne animozje bardzo źle wpływały na pracę i jej efekty. Już wcześniej zrezygnowano ze wspólnych koncertów, załamała się też próba medytacyjnej wyprawy do Indii (1968). Co raz bardziej widoczne były odmienne koncepcje artystycznej drogi każdego z członków zespołu. W studio zamiast pracować, kłócono się. Najpierw na dwa tygodnie zniknął Ringo. Potem Lennon odmówił współpracy z McCartney’em, a znany dziś przebój Ob la di ob la da nazwał dziadostwem. Wszystkich solidarnie denerwowała Yoko Ono, którą John przyprowadzał na sesje.
Do tego doszły konflikty finansowe, ponieważ po samobójczej śmierci menadżera zespołu – Epsteina, potrzebny był zarządca i obsługa prawna całego biznesu. Dlatego przerywano ciągle prace nad mającym powstać białym albumem, zwiastującym powrót grupy do dawnej świetności (czego powoli nic już nie zapowiadało). Producentem płyty był jak zawsze George Martin, ale on mógł wspomagać, ale nie pracować za skonfliktowanych muzyków. Materiał przeniesiono do nowo powstałego Apple Studio i pojawiła się gościnnie klawiszowiec Billy Preston. Ostatecznie reżyser dźwięku Glyn Johns dostał wolną rękę, aby jakoś płytę zakończyć, bo nikt z zespołu nie był już projektem zainteresowany.
W ramach kolejnego podejścia nagrano materiał jak za dawnych dobrych czasów i tak powstał kultowy krążek Abbey Road. Jego konstrukcja jest nietypowa, bo w ramach animozji Lennon nie chciał, aby jego piosenki ukazały się na tej samej stronie płyty co Paula, a ostatecznie przyjęto też kompromis, w ramach którego druga strona płyty to medley. W tym czasie Lennon pracował już z nowym zespołem (The Plastic Ono Band), a nawet z sukcesem nagrał singla Give Peace a Chance 20 sierpnia wszyscy Beatlesi po raz ostatni spotkali się w studio. We wrześniu John zawiadomił członków zespołu, że definitywnie odchodzi, ale nie podano tej informacji do publicznej wiadomości, żeby nie popsuć sprzedaży Abbey Road, bo album się właśnie ukazał. Recenzje były różne, ale jak wiadomo po 40 latach eksploatacji płyta okazała się kultowa. Oby wszystkie konflikty owocowały takimi efektami.
Właściwa ostatnia płyta (12) powstała, tylko zniknął jej planowany tytuł Get Back i zastąpiło go bardziej adekwatne do sytuacji Let It Be, a zespół ostatecznie się rozpadł, pozostawiając fanów w niekończącej się żałobie.Jest to także jedyna płyta, która nie postała przy wsparciu Abbey Road Studios i koncernu EMI. Ostatnia sesja The Beatles (w styczniu 1070 r.) odbyła się już bez Lennona, a niezadowolony z efektów swojej pracy, oficjalnie opuścił zespół w kwietniu McCartney i wydał natychmiast swój debiutancki album solowy. To samo zrobili pozostali członkowie zespołu, chociaż formalne zespół zakończył działalność dopiero w grudniu 1974 r.
Pozostaje jedynie dodać, że dla większości fanów The Beatles wyprawa na Abbey Road kończy się na spacerowaniu po pasach i udokumentowaniu tego faktu dla potomnych na fotografiach. Mogą jeszcze odwiedzić sklep z pamiątkami, który mieści się w piwnicy jednej z sąsiadujących z kultowym przejściem willi. Oczywiście jest jeszcze studio Abbey Road, ale otoczone parkanem z metalowych prętów, uzupełnionym o złowieszczy napis NO ENTRY. Mnie na szczęście ten zapis nie dotyczył. Spędziłam w studiach cudowny dzień, a wszystko dzięki Audio Network, jednej z największych światowych fonotek i jej polskiego przedstawiciela No Problem Music, pod kierownictwem Adama Romanowskiego, ale to już temat na kolejny artykuł.
